പോകയോ ദേവി.. :: രജി ചന്രശേഖര്
പോകയോ ദേവി, നീയെന്നിലനന്തമാം
പാപബോധത്തിന്നിരുള് നിറയ്ക്കാന്
പൂക്കളം മായുന്നു, പൂക്കളും വാടുന്നു,
വന്കടല് തേങ്ങിക്കരഞ്ഞിടുന്നു.
കാടുകള് വെട്ടിത്തെളിക്കുന്നു, കുറ്റികള്
തീക്കണ്ണുരുട്ടുന്ന ശ്യാമതാപം
.
കാരാഗൃഹം കരിങ്കല്ലിനാല് ചുററിലു-
മേകാന്തശിക്ഷയൊരുക്കിടുന്നൂ
മേലെയാകാശവും മൂടിക്കറുക്കുന്നു
മേല്ക്കൂരയാം വിഷധൂളി സാന്ദ്രം
പോകയോ ദേവി, നീയെന്നെയിങ്ങീവിധം
മൂകനാം സാക്ഷിയായ് മാറ്റി നിര്ത്തി
താഴുകളേഴിന് വിലക്കുകള് തീര്ത്തൊരു
മാളിക തട്ടിത്തകര്ത്തുകൊണ്ടേ,
സംവത്സരങ്ങളുറങ്ങിക്കിടന്നൊരു
സത്തകള് മൂരി നിവര്ത്തിടുന്നൂ.
വസ്ത്രം മറയ്ക്കാ മനസ്സിലും സത്യങ്ങ-
ളസ്ത്രമായാഞ്ഞു പതിച്ചിടുന്നൂ,
നമ്മുടെ യാത്രാ പഥങ്ങളിന്നായിരം
മുള്ളുകളോര്മയിലാഴ്ത്തിടുന്നൂ
പോകയോ ദേവി, നീയെന്നിൽ വിഷംതേച്ച
പോയകാലത്തിന്റെ ഭാരമേറ്റി.